In April bezochten wij met een select groepje van Supporters Club Eindhoven1909 de wedstrijd Tranmere Rovers – Oxford United. De club van John Achterberg, oud doelman van onze club maar vooral een cultheld bij Tranmere Rovers. Johnny Backmountain (zoals wij hem dat hele weekend noemde) kwam ruim 9 seizoenen uit voor de club uit Birkenhead.

Het bezoekje was gepland nadat enkele Tranmere Rovers supporters eerder al een duel van FC Eindhoven waren komen bijwonen. En dat bleef niet alleen bij de wedstrijd bijwonen. Voor en na het duel trokken deze supporters met ons op en die gezellige dag besloten we dan in Engeland maar eens over te doen.

Op zaterdagochtend, klokslag 06.00u werd er vanuit Eindhoven de trein gepakt richting Schiphol om al vroeg op de ochtend het vliegtuig te pakken naar Liverpool. En zo zaten we nog voor het middaguur, al ingecheckt in het hotel, aan het eerste biertje van het weekend. Na een korte ronde in het centrum werd er koers gezet richting Birkenhead, een stadje slechts een paar kilometer buiten Liverpool. Dat Birkenhead geen plek is waar veel toeristen normaal gesproken vaak zullen komen bleek wel toen we een taxi nodig hadden. Een enkele taxi chauffeur wist niet eens wat we bedoelde en de taxichauffeur die ons uiteindelijk besloot wel te vervoeren vroeg ons drie keer hoe we toch erbij kwamen om naar Birkenhead te gaan.

Aparte pub

Nadat we waren “gedropt” in Birkenhead bleek wel direct dat we in een behoorlijk “pauper” gehucht waren terecht gekomen. Omdat onze contactpersoon van Tranmere nog onderweg was besloten we om de eerste de beste pub maar vast in te stappen. Een nagenoeg lege pub met daarachter een soort “rijtjeshuis tuin” die als terras moest dienen. Op dat terras zaten verder alleen twee nogal aparte gezinnen, laten we zeggen uit het wat minder goed bedeelde milieu. Zeker de moeder van het nog jonge jongetje had niet zo’n hele ruime woordenschat en gebruikte het woordje “fuck” vaker dan dat ik met mijn ogen kon knipperen. Duidelijk was wel dat het jonge jongetje zijn aparte manieren niet van een vreemde had… Toen onze contactpersoon gearriveerd was en wij vertelde waar we zaten, gaf hij meteen aan dan wel even buiten te wachten. Misschien zegt dat ook wel veel…

Op weg naar Prenton Park

Nadat we nog enkele biertjes hadden gedaan in een pub nabij het stadion werd dan toch echt gang gezet richting Prenton Park, het stadion van Tranmere Rovers. Daar zou de voor hen zo belangrijke wedstrijd in de strijd om degradatie gespeeld gaan worden. Zo’n beetje de laatste strohalm om in de Football League te blijven. Dit zou achteraf niet lukken, waardoor de club afgelopen seizoen degradeerde naar het 5e niveau in Engeland, en dat terwijl de club in 2000 nog actief was in het Championship (het 2e niveau in Engeland). Komend seizoen speelt men dus duels tegen Wrexham, Forest Green Rovers en Bromley FC. Dat is toch net even iets anders dan Sheffield Wednesday, Leeds Utd of Blackburn Rovers “away”. Prenton Park is daarentegen wel een prachtig Engels Stadion, met ruim 16.000 plaatsen is het natuurlijk ook veel te groot voor het niveau waarin met zal acteren. In de wedstrijd tegen Oxford United kwamen er overigens toch nog ruim 6.000 toeschouwers kijken en speelt men ook komend seizoen weer voor minimaal 4.500 toeschouwers.

Passie en slecht voetbal

Ondanks dat het voetbal bedroevend was wisten we natuurlijk vooraf al dat we daarvoor niet naar Tranmere Rovers hoefde te gaan, het zou ons gaan om de passie en alles eromheen. Die passie was wel degelijk aanwezig. Zeker de Kop Stand, die imposant oogde, liet zich bij tijd en wijlen goed horen. Hoogtepunt was misschien nog wel toen een supporter zijn frustratie uitte bij de dug-out van de niet zo populaire manager Micky Adams (Adams die overigens tijdens de wedstrijd nogal eens een liedje te horen kreeg, al was dat weinig vleiend qua tekst), hij vervolgens door de stewards naar buiten werd gebracht, maar nog wel de ruimte kreeg om de staande ovatie van de Kop in ontvangst te nemen. Uiteindelijk verloor Tranmere de wedstrijd kansloos, dropen de supporters teleurgesteld af en mengde wij ons tussen een groep die tot ruim een uur na de wedstrijd verhaal wilde halen bij de hoofdingang.

Liverpool stad

Na nog wat drankjes in de pub tegenover het stadion werd koers gezet terug naar Liverpool. Een prachtige stad, dat wanneer je de juiste plekjes weet te vinden, een echte aanrader is voor een goed mannenweekend. Ook wij konden daar tot in de late uurtjes ons goed vermaken. Onze eigen dancing queen Carlos moest er even inkomen, maar toen hij warm gedraaid was moesten de Engelsen alle ruimte op de dansvloer toch echt afstaan. Op het moment dat de lampen aan gingen en de muziek ermee op ging houden besloten de meeste van ons koers te zetten naar zo’n lekker vet snacktentje en vervolgens het hotel. Een enkeling wilde zijn Tinder match wat beter leren kennen 🙂

Bijkomen, gaar zijn en terug naar Eindhoven

The day after is er vaak eentje om wat sneller te vergeten. Zeker wanneer je s’morgens wakker bent geworden, een ontbijtje probeert, maar toch nog wat last lijkt te hebben met opstarten.. Een dag waarin je nog een beetje door het centrum zwalkt, een drankje pakt en uiteindelijk blij bent als je s’avonds weer in je eigen bed ligt.

Al met al een prachtig weekend, genoten van de stad Liverpool. Mooi bezoekje gebracht aan Tranmere Rovers en nu al besloten om er volgend jaar sowieso weer naartoe te gaan. U kunt nog mee 🙂

Voor een uitgebreid fotoverslag klikt u hier >>>