De coronacrisis raakt ons allemaal. Hoe dan ook. Is het niet op fysiek gebied, dan wel in financieel opzicht. Vroeg of laat gaan we iets merken van deze aparte periode. Een periode vol onduidelijkheid. Niemand weet waar het gaat eindigen. Sterker nog, de Hamvraag is: Hoe gaat het eindigen? Hoe staan we er over drie maanden voor? Of over een half jaar? Hoe goed je ook hebt gestudeerd, hoe slim je ook bent, zelfs de beste Willy Wortels van deze planeet weten niet wat deze onzekere toekomst brengt.

Wat we wel allemaal nu zeker weten, is dat er maar één ding belangrijk is in het leven: Voetbal. Nee, zonder gekheid en dollen. Uiteraard is maar één ding belangrijker dan wat ook, en dat is de gezondheid van ons allemaal. En, hopelijk is iedereen gezond en wel.

In tijden als deze ga je je als mens ook beseffen wat voor mooi leven we leiden. In vrijheid, gaan en staan waar je wilt en keuzes maken die je zelf wilt, maar dat niets vanzelfsprekend is. Je gaat je ook beseffen dat de gang naar de Aalsterweg meer is dan een avondje voetbal. Je beseft dat die paar uur in het Jan Louwers Stadion een deel van je leven is geworden. Iets wat niet meer weg te denken valt. Iets dat juist in tijden als deze enorm gemist wordt. Het slap zeveren, het roepen langs de lijn. Het drinken van een biertje met je vrienden. Het samen zijn met anderen op het vak. Gewoon onderdeel zijn van een subcultuur.

Eens te meer besef je ook dat deze subcultuur niet vanzelfsprekend is. We hebben al eens in de afgrond gekeken. Toen was Keizer Ed de redder in nood.

Nu dreigt er een doemscenario voor een halve bedrijfstak. De clubs hebben veel moeite om het hoofd boven water te houden en zullen alle zeilen moeten bijzetten. Maar, ze moeten wel hun achterban tegemoetkomen voor ‘geleden schade’. Geld dat ze goed kunnen gebruiken om de rug te rechten.

Moeten wij niet als achterban nu opstaan en zeggen: “Hou het geld van de misgelopen wedstrijden”. Ik weet dat ik niet in ieders portemonnee kan kijken en wil ook niemand in een lastig parket brengen. Het zijn je eigen zuurverdiende centen. Dus, niemand kijkt je erop aan als je de handreiking van de club aanneemt, maar denk er nog eens over na.
“Het legioen gaat altijd mee” is een zin uit ons befaamde clublied (althans wat daar van over is). Vandaag de dag kunnen we werkelijk laten zien dat we een legioen zijn en dat we allemaal achter onze trots staan. In goede, maar zeker ook nu, in minder goede tijden. Nu is het aan ons, aan de supporters, om de onvoorwaardelijke steun te betuigen aan onze club. Niet met spandoeken, niet met aanmoedigen, maar met het terzijde leggen van de optie om een tegemoetkoming te krijgen voor de gemiste wedstrijden. Nu moeten we onze grond verdedigen en niet wegrennen of wegkijken. Nu moeten wij er staan als één front, als één hechte groep. Nu kunnen we echt laten zien hoe diep onze clubliefde zit. Nu kunnen we bewijzen hoe blauwwit ons hart is.

Denk na voordat je op die knop drukt en de tegemoetkoming opraapt. Wie weet heb je straks 4 wedstrijden teruggekregen, maar krijg je er geen meer voor de toekomst. We willen toch allemaal uiteindelijk weer terug naar de Aalsterweg. Terug naar ons stadion, onze plek op de tribune. Terug naar Café1909.

Samen staan we sterk, samen zijn we FC Eindhoven. Samen staan we al jaren achter de club. Samen zijn en blijven we de 12e man en steunen we de club in deze tijd!

Wat je keuze ook wordt, denk aan de gezondheid en hou je taai!

Supportersclub Eindhoven1909