Promotie naar de Eredivisie. Het moet en zal gebeuren en wel binnen nu en vijf jaar. Enkele jaren geleden werd dit ook al eens geopperd aan de Aalsterweg. Maar, iedere keer weer ging het mis op het moment dat het moest. Op het moment dat voetbalminnend Nederland haar ogen gericht had op de Play Offs. En, iedere keer waren we niet de mindere qua spel. Nee, iedere keer werden we verslagen op andere facetten die het spelletje bepalen. Slimheid, ervaring en gewoon zakelijk zijn.

Dit seizoen moest het weer gebeuren. Met een selectie die – als we afgaan op de geluiden die her en der worden geroepen – te boek staat als één van de duurste ooit aan de Aalsterweg. Dit FC Eindhoven zou wel eens een serieuze kandidaat gaan worden voor promotie. Althans, dat was de bescheiden mening van de blauwwitte supporter.

De Lichtstadderby werd notabene gewonnen van PSV. We zweefden al ver boven de wolken. En daarna? Daarna was het alsof ik terug in mijn jeugdjaren was beland. Alsof ik als kleine jongen met een jojo aan het spelen was. Winst werd opgevolgd door verlies. Verlies werd afgewisseld met winst. Een geweldige wedstrijd bij Telstar die volgde op een dramatische nederlaag in Oss.
Een pijnlijk verlies in Helmond werd vervolgens weggespeeld met een eclatante overwinning op NAC Breda.

We waren weer op weg. We gaan het maken. Verlies tegen Almere City, kansloos als je de uitslag ziet. Vervolgens compleet de weg kwijt in Groesbeek. En zo kunnen we door blijven gaan.

De herinnering aan de jojo blijft dit seizoen kleven in de gedachten.

De laatste weken komt daar een naar gevoel bij. De jojo is er nog, maar pijnlijker is de manier waarop er wordt gevoetbald. Ik ga geen boosdoeners aanwijzen. Ik zal de laatste zijn die bijvoorbeeld de trainer openlijk zal afvallen of zal gaan roepen dat deze man weg moet. Nee, een aantal weken geleden verdedigde ik hem nog. En, ik ga niet mee met het jojo-effect.

Bezieling…werken voor elkaar…strijden voor het blauw en wit…één team. Niets is te zien op het veld. Bezieling wil zeggen dat 11 man vol de strijd voeren. En niet 8 of 9 spelers.
Werken voor elkaar is volgens mij niets anders dan de fouten van een ander corrigeren en daar geen moeite mee hebben. Geldt niet voor alle spelers op het veld. Strijden voor het blauw en wit. Goed, het voordeel van de twijfel op dit punt. Één team. Dit betekent dat het einddoel centraal staat. Dat het collectieve doel boven het individuele doel wordt verkozen. Jammer, niet bij alle spelers.
Daar waar spelers wordt gezegd, geldt dit ook voor technische staf. Ze doen het immers samen.

Promotie, Eredivisie. Termen die aan de Aalsterweg nog nauwelijks hoorbaar zijn. We fluisteren ze. We kijken eerst om ons heen als we over “Op de fiets naar PSV” praten.

Einde der tijden? Welnee. Aan de Aalsterweg is het wel erger geweest. Maar, een goede sessie zelfreflectie zou voor heel veel personen binnen de club geen overbodige luxe zijn.

Helaas kunnen wij als supporters slechts roepen. Onze mening verkondigen, de discussie aangaan met elkaar. En dan maar een biertje pakken, of gewoon gezellig huiswaarts keren. Op naar de volgende wedstrijd. Dan beginnen we weer opnieuw met 0-0.

We hebben ondanks alles wat we dit seizoen meemaken en zien een geweldige club. Daar ben ik in ieder geval trots op!

En.. die jojo, dat was toch een mooie tijd. Geen zorgen, geen ellende. Alleen je druk maken om die jojo……

Tonnus