In de weken voor het 110-jarig bestaan van onze club, sta ik stil bij momenten en ervaringen uit het verleden. Niet om ouderwets te klinken of om de weelde van nu onderuit te halen. Nee, gewoon nostalgie najagen. Terugkijken naar wat EVV Eindhoven heeft betekend. En ieder van ons heeft zo zijn eigen momenten en herinneringen. Maar, al die momenten samen zorgen voor één en hetzelfde gevoel: Wat hebben wij een mooie club!
Vroeger was alles beter. Memorabele woorden van mijn oma. Vroeger was het gras groener, letterlijk. Man, man ,man wat mis ik die geur van nat gras. Wat heb ik heimwee naar de pollen die omhoog spatten als de verdediger een mannelijke sliding inzet. Denkend aan Teuben en van Corstanje, sokken halfhoog, benen vies van de modder. Het kletteren van de ijzeren noppen op het grind. Tussen dit metaal grote stukken gras. Puur voetbal. De vergeelde doelpalen, het slappe netje in het doel. De kalklijn met her en der een dikke brok witte kalk. Af en toe een kronkel. Het enige wat nu omhoog spat, zijn rubberen korrels. Geen geur van vers gras. Geen blubber in de doelmond, nee alles strak en kunstmatig netjes. Witte doelpalen, keurig netje. Strakke lijnen.
Vroeger was er de worstenkar. Een grote handkar met daarop een grote metalen pan vol met sappige worsten. De geur kwam je op een afstand al tegemoet. Vlug die gulden scoren bij je vader en dan in een rechte sprint naar beneden, naar het hek. Op de immense sintelbaan kwam de kar langzaam naar je toe gereden. Miezerregen viel op de grond. Je haren werden nat, je jas was bijna doorweekt. Het dikke ijzeren hek voelde ijskoud aan. De nevel hing over het veld. Boven je doemde de lichtmast op als een grote reus. Die kar, dat was jouw warmtebron op deze herfstachtige zaterdagavond aan de Aalsterweg. Eindelijk had je je snack te pakken, compleet met broodje en mosterd. Die eerste hap, het vet dat wegspatte. De saus die naar beneden droop, op je mouw. En nu, nu hebben we afgemeten gehaktballen. In mootjes gesneden, in een bakje. Met een vorkje erbij. Ook lekker, maar geen nostalgie.
Als je in de jaren ’80 de lange zijde betrad, moest je aan de sporthalzijde via een ongelijke betonnen trap naar boven. Aan de horizon doemde de lichtmasten op. De zaterdagavond begon tweewekelijks aan de Aalsterweg. Die betonnen trap omhoog en dan…dan moest je alle kracht bijzetten om die zware ijzeren schuifdeur te verplaatsen. Laatkomers konden nooit stiekem binnenkomen. Nee, tijdens de wedstrijd ging dat ijzeren monster dicht. En als je binnenkwam, dan keek de halve staantribune jouw kant op. Ja, staantribune. Gammele tl-bakken aan het stalen balkendak. De vochtige, koude lucht kwam via je benen je lijf binnen. Krakende luidsprekers, om de zoveel meter een paal. Voetbal anno midden jaren ’80. En nu? Nu hebben we een prima zittribune waar het merendeel eens op het gemakje gaat zitten. Beetje keuvelen, handjes in de jaszak. Niks geen zware schuifdeur. Nee, gewoon een ingang. Trapje op en zitten maar.
Er is veel veranderd, ook aan de Aalsterweg. Maar, vandaag de dag hebben zo nu en dan eens een succesje. Hebben we een sfeervak. Is er een eigen supporterscafé. Begint het weekend op vrijdagavond. Veranderingen die het avondje FC Eindhoven positief hebben beïnvloed.
Door de jaren heen is EVV veranderd in FCE. Is de sintelbaan vervangen door een looppad. Zijn de ronde staantribunes afgebroken. Maar, wat al die jaren is gebleven, of liever gezegd zijn gebleven, zijn de supporters. Iedere thuiswedstrijd zie je nog altijd dezelfde mensen. Mannen die in de jaren ’80 naar die worstenkar liepen. Jongens die schreeuwden als Pascal Maas aan de bal was. Mooi man.
110 jaar oud. 110 jaar geschiedenis, 110 jaar momenten en herinneringen. 110 verschillende verhalen waarom FC Eindhoven zo mooi en zo gezellig is.
Wat is jouw ultieme herinnering aan de FC?
Tonnus
Mijmering. Zo’n 60 jaar geleden was ik aanwezig als jeugdspelertje bij de festiviteiten van het 50 jarig bestaan van ons aller E.V.V. Eindhoven. De viering vond plaats op zondag 15 november 1959. Eerst een mis in de St. Catharinakerk, die geleid werd door de geestelijk adviseur van E.V.V. kapelaan van Genuchten.
E.V.V. was toen een Roomse voetbalclub en anders denkenden moesten door een Ballotagecommissie worden toegelaten. Dit even terzijde.
Na de dienst kregen Leden en bestuur een ontbijt-lunch aangeboden in de DAF-kantine gelegen aan het Burghplein. Omstreeks 13.00 uur moesten de aanwezigen zich bewegen naar het sportpark op de Aalsterweg waar een groepsfoto werd genomen ter ere van het 50 jarig bestaan van E.V.V. Aan de “lange zijde” met zicht op de Aalsterweg werd iedereen op een zwart-wit fot voor eeuwig vastgelegd.
‘s-Middags werd om 14.30 de jubileum-competitie wedstrijd E.V.V. Eindhoven- Z.F.C. gespeeld waarbij mijn jeugdteam de eer kreeg om als ballenjongens te fungeren. De uitslag van deze eerste-divisie B wedstrijd eindigde in 0-0 kan ik me herinneren. De groepsfoto koester ik nog steeds en zie mijn helden van toen: Philip Gerberink, Wil Slaats, Frans Tebak, Dick Snoek, Jantje Louwers, Tjeu Sijbers, Nico van Diessen, Frans van Hoof, Thijs Rutjes, Hennie Bogmans, Arno Tempel e.a. nog steeds voor me.
Kleine anekdote uit de begin jaren zestig. Op een vrijdagavond na de training met de B1 lag ik op de masseertafel bij Mies Sprengers. Rugklachten!! Komt voor de training van het 1e elftal Frans Tebak binnen en ziet mij liggen en hij kijkt me aan en zegt: ” Wa moet die piepel op mijn bank Mies”? Zonder het antwoord af te wachten pakt Frans me met zijn slagersklauwen op en legt me op de vloer en zegt: ” Jankers horen op de Frederiklaan Motje “. Een beetje beduusd zei ik ” Sorry meneer ” pakte mijn plunje en vertrok meer geschrokken dan verbaasd naar het aangrenzende kleedlokaal.
mooi geschreven, mooie herinneringen en hopelijk met nieuwe jeugd langs het veld een sterke toekomst! Ik krijg trek in worst!
Ik vermoed toch, dat het Slobodan is geweest, Jan Cordialement. Savic was een clown en dolde met het publiek. Hij speelde linksback. De beste linksback van ons kluppie, die ik gezien heb. Uitstekende techniek, pass en sliding. Hij showde technische hoogstandjes voor het publiek. Hij wipte bijvoorbeeld een bal omhoog en legde de bal stil in zijn nek. Het publiek was er gek op.
Aziz Doufikar was indertijd ook in de korte periode bij ons erg populair; Zin Dou, Dou, Doufikar.
Mooi stukske Tonnus. Inderdaad Tjapko, net zo veel haar als de bal. Nou moet we het arbitraal doen met zijn zoon Stan. En Pascal, het schoffie recht achter erin. En dan noem je nog ons Padje, de polygamist. Niet alleen met vrouwlief getrouwd, maar als transgender gehuwd in een blauwwitte jurk. En bij het woord Vlug, dacht ik aan die snelle Jeffrey. Je noemt de worstenkar, maar Jan Louwers begon als worstenverkoper. De stokoude EVV-er heeft de balvaardige Jan nog zien ballen. Hij schijnt op de training van het Nederlands Elftal gezegd te hebben: “Willen jullie mij voetbal leren? Van mij kunnen jullie leren voetballen.” Hij werd naar huis gestuurd. Het is een bruggetje van worst naar de ballen van de Koning.
Vroeger is dood. (ontroerend boek van Inez van Dullemen over dementie) Dankzij onze Tonus is vroeger weer levend.
een van de mooiste momenten blijft voor mij, toen we op donderdagavond in zwolle wonnen voor de nacompetitie, en zo goed als zeker gepromoveerd waren. de supporters waren allang terug in eindhoven , en de spelers met de laatste trein diep in de nacht terug kwamen uit zwolle. op het stationsplein zat henk, ik ben zijn naam kwijt op zijn knieen te huilen van blijdschap,, toen spelers arriveerden, galmde uit honderden kelen het eindhoven zal wezen, de spelers werden als heden ontvangen, schitterend, heya de beer , willie senders ay ay ay ay,me blauw wit hart huild nu nog van blijdschap
@Hans en Anoniem.
Naam ben ik nog steeds niet zeker van maar was inderdaad op een besneeuwd veld en 4-0 klopt wel. Realiseerde me niet dat ik al zo lang aan de Aalsterweg kom.
Mensen die joegoslaaf was een echte held.
Slobodan Savic.
De beuk erin was zijn motto.
Helaas ons al ontvallen.
Veel te jong gestorven.
Hij leeft dus niet meer helaas.
Maar vergeten doen we hem nooit.
Op naar ons 110 jarig bestaan.
@Fransoos,
De Joegoslaaf die jij bedoelt is volgens mij Dragan Miletic.
Hij speelde niet in de jaren zeventig bij EVV maar in het seizoen 1966-67.
De wedstrijd op het besneeuwde veld was tegen Heracles op 8 januari 1967.
Miletic speelde toen zijn eerste wedstrijd voor Eindhoven. Uitslag 4-0.
Doelpuntenmakers waren Tjeu Soers, Wim Brouns en 2x Chris van Lint.
Het was tijdens deze wedstrijd zeer koud, maar het voetbal was hartverwarmend.
Miletic kwam van de Franse club Ajaccio.
De warme worst kan ik me ook nog herinneren. verder mocht je met je kaart voor de jongenstribune gewoon met je vader mee naar de kleine sta-tribune vlak naast de hoofdtribune. Er werd daar zoveel geouwehoerd dat hele gedeeltes van de wedstrijd gemist werden.
Hier ooit op een besneeuwd veld genoten van een Joegoslavische voetballer ( naam kwijt) die even bij EVV heeft gespeeld. Moet ergens begin jaren 70 zijn. Natuurlijk de jaarlijkse aktie van de “zilveren” sintel baan. De reclame voor Crimex compressoren ( deze bal neemt een vlucht gevuld met Crimex lucht). Nacompetitie en promotie feest in de stad was echt onvergetelijk. Wat een team wat een sfeer.Beste voetballer, die ik, ooit bij Onze klup zag was natuurlijk Henk Bloemers, war een prachtige verdediger. Nu al jaren op wat grotere afstand (850km) maar nog altijd supporter. Hopelijk een waardig jubileum seizoen. Geen slechte ploeg, misschien voorin nog wat versterking. Veel plezier allemaal.
Cordialement
Jan Kuik ( Fransoos)