In de weken voor het 110-jarig bestaan van onze club, sta ik stil bij momenten en ervaringen uit het verleden. Niet om ouderwets te klinken of om de weelde van nu onderuit te halen. Nee, gewoon nostalgie najagen. Terugkijken naar wat EVV Eindhoven heeft betekend. En ieder van ons heeft zo zijn eigen momenten en herinneringen. Maar, al die momenten samen zorgen voor één en hetzelfde gevoel: Wat hebben wij een mooie club!

Vroeger was alles beter. Memorabele woorden van mijn oma. Vroeger was het gras groener, letterlijk. Man, man ,man wat mis ik die geur van nat gras. Wat heb ik heimwee naar de pollen die omhoog spatten als de verdediger een mannelijke sliding inzet. Denkend aan Teuben en van Corstanje, sokken halfhoog, benen vies van de modder. Het kletteren van de ijzeren noppen op het grind. Tussen dit metaal grote stukken gras. Puur voetbal. De vergeelde doelpalen, het slappe netje in het doel. De kalklijn met her en der een dikke brok witte kalk. Af en toe een kronkel. Het enige wat nu omhoog spat, zijn rubberen korrels. Geen geur van vers gras. Geen blubber in de doelmond, nee alles strak en kunstmatig netjes. Witte doelpalen, keurig netje. Strakke lijnen.

Vroeger was er de worstenkar. Een grote handkar met daarop een grote metalen pan vol met sappige worsten. De geur kwam je op een afstand al tegemoet. Vlug die gulden scoren bij je vader en dan in een rechte sprint naar beneden, naar het hek. Op de immense sintelbaan kwam de kar langzaam naar je toe gereden. Miezerregen viel op de grond. Je haren werden nat, je jas was bijna doorweekt. Het dikke ijzeren hek voelde ijskoud aan. De nevel hing over het veld. Boven je doemde de lichtmast op als een grote reus. Die kar, dat was jouw warmtebron op deze herfstachtige zaterdagavond aan de Aalsterweg. Eindelijk had je je snack te pakken, compleet met broodje en mosterd. Die eerste hap, het vet dat wegspatte. De saus die naar beneden droop, op je mouw. En nu, nu hebben we afgemeten gehaktballen. In mootjes gesneden, in een bakje. Met een vorkje erbij. Ook lekker, maar geen nostalgie.

Als je in de jaren ’80 de lange zijde betrad, moest je aan de sporthalzijde via een ongelijke betonnen trap naar boven. Aan de horizon doemde de lichtmasten op. De zaterdagavond begon tweewekelijks aan de Aalsterweg. Die betonnen trap omhoog en dan…dan moest je alle kracht bijzetten om die zware ijzeren schuifdeur te verplaatsen. Laatkomers konden nooit stiekem binnenkomen. Nee, tijdens de wedstrijd ging dat ijzeren monster dicht. En als je binnenkwam, dan keek de halve staantribune jouw kant op. Ja, staantribune. Gammele tl-bakken aan het stalen balkendak. De vochtige, koude lucht kwam via je benen je lijf binnen. Krakende luidsprekers, om de zoveel meter een paal. Voetbal anno midden jaren ’80. En nu? Nu hebben we een prima zittribune waar het merendeel eens op het gemakje gaat zitten. Beetje keuvelen, handjes in de jaszak. Niks geen zware schuifdeur. Nee, gewoon een ingang. Trapje op en zitten maar.

Er is veel veranderd, ook aan de Aalsterweg. Maar, vandaag de dag hebben zo nu en dan eens een succesje. Hebben we een sfeervak. Is er een eigen supporterscafé. Begint het weekend op vrijdagavond. Veranderingen die het avondje FC Eindhoven positief hebben beïnvloed.

Door de jaren heen is EVV veranderd in FCE. Is de sintelbaan vervangen door een looppad. Zijn de ronde staantribunes afgebroken. Maar, wat al die jaren is gebleven, of liever gezegd zijn gebleven, zijn de supporters. Iedere thuiswedstrijd zie je nog altijd dezelfde mensen. Mannen die in de jaren ’80 naar die worstenkar liepen. Jongens die schreeuwden als Pascal Maas aan de bal was. Mooi man.

110 jaar oud. 110 jaar geschiedenis, 110 jaar momenten en herinneringen. 110 verschillende verhalen waarom FC Eindhoven zo mooi en zo gezellig is.

Wat is jouw ultieme herinnering aan de FC?

Tonnus