De eerste helft van het voetbalseizoen 2020-2021 kunnen we gerust bestempelen als..Tja hoe eigenlijk? Vreemd? Apart? Hoe we het jaar ook zullen typeren, vergeten doen we het nooit meer. Net als heel het jaar 2020 overigens. Ook dat zullen we nooit meer vergeten. Ik hoopte altijd dat het jaar 1988 ooit zou worden vervangen als  onvergetelijk jaar. Dat heeft 2020 ruimschoots gedaan. Maar, op deze manier was nou ook weer niet nodig.

Misschien is het het jaar van “hadden we maar..” Voetbaljaargang ’20-’21 begon met gemengde gevoelens. Na een afgebroken editie van het voorgaande seizoen, wisten we niet goed wat we moesten denken als supporters. We mochten wel naar het stadion, maar dan met een geselecteerd gezelschap. We mochten wel zitten maar niet staan. We mochten wel klappen, maar niet schreeuwen of zingen. We waren veroordeeld tot cinemapubliek. “Dan gaj ik nie”, of “Ben gin klapvee”. Allemaal geluiden die we hoorden. Uiteraard als beroepszeikerds deden wij volop mee. Als het zo moest, dan hoefde het niet. Dat was de gedachte bij velen. Terugkijkend waren die wedstrijden die we dan zittend en hangend mee hebben gemaakt toch best gezellig. Je had je biertje, je was met je maten en je kon even uit de sleur van het dagelijkse leven. Op dit moment zouden we er weet ik wat niet voor over hebben om naar het stadion te mogen gaan.

Het kan ook het jaar van andere gedachten zijn. Scholden we in een nabij verleden niet op de betaalzender waar voetbal het hoofdgerecht is? Hingen de Nederlandse stadions niet vol met spandoeken waarop de afkeer jegens FOX Sports te lezen was? Voetbal moet je ruiken. Voetbal moet je proeven. Je moet in het stadion zijn. Allemaal waar, maar vandaag de dag zijn we maar wat blij dat we alle wedstrijden van onze club kunnen kijken. Het is een doekje voor het bloeden, maar wel een doekje dat we koesteren.

Het is in zekere zin ook het jaar van wederopstanding. De wederopstanding van onze club. Sportief gaat het geweldig. We staan lekker op een plaats die recht geeft op Play-off deelname. We hebben een geweldige pot gespeeld tegen De Graafschap. We hebben een team dat wil knokken, dat wil strijden en met vlagen ook heel leuk voetbal laat zien. Een zwart randje is dat we er niet bij kunnen zijn. Dat we de spelers niet kunnen steunen. Misschien hadden we dan van NAC gewonnen. Ondanks dat we niet kunnen gaan, zit deze jongen iedere week vol trots achter de tv.

Helaas is het ook een jaar van verlies. Menigeen van ons supporters zal ongetwijfeld te maken hebben gehad met het verlies van een dierbare, een vriend, door corona. Verlies van een vriend. Daar begon het seizoen mee voor ons op Vak-D. Onze oude strijder Huib verloor zijn belangrijkste wedstrijd. De sterke reus was geveld. Nooit meer die gekke Huib naast je. Het zal nooit wennen. En de momenten die we met hem hebben meegemaakt zullen we nooit vergeten. Net als we hem als fijn mens nooit zullen vergeten.

Misschien is dat wel een juiste benaming voor dit jaar. Het jaar van Verlies. We verloren tijdelijk een deel van onze vrijheid. We verloren even de gang naar het stadion. We moesten toestaan dat we een vriend of een familielid verloren. Toch hebben we ook wat gewonnen. We zijn met z’n allen weer een beetje op de feiten gedrukt, waardoor we dingen zijn gaan waarderen die we niet zagen.

Hoe het jaar ook getypeerd wordt, ik weet het niet. Wel is het zeker dat zodra we weer naar het stadion mogen, we intens zullen genieten. Ook al is het zittend en stilletjes.

Namens iedereen van Eindhoven1909 wensen wij alle FC Eindhoven-supporters en hun familie fijne kerstdagen. Maak er iets moois van in kleine kring.