In memoriam: Huib Lanters

Normaal hebben we geen moeite met praten, met iets opschrijven. Normaal zijn we nadrukkelijk aanwezig. Nu niet. Als een donderslag bij heldere hemel kwam afgelopen maandagmorgen het bericht wat wij niet wilden horen, wat wij niet wilden ontvangen. Ondanks dat we wisten dat je de strijd had verloren van die ongelooflijke kloteziekte, sloeg het in als een bom.

Je was een markant persoon. Groot, sterk, imponerend met al die poezieplaatjes op je armen en benen. Memorabel in je doen en laten. Je typische lach. Geliefd bij iedereen op Vak-D. Jong en oud, iedereen wist wie Huibke was.

We hebben veel gelachen samen. FC Eindhoven bracht ons samen, stond aan de basis voor een mooie vriendschap. Jij was er ineens. “Wie is die kerel”, zeiden we nog tegen elkaar. Maar na twee zinnen, een blik in je ogen en een biertje, wisten we genoeg. “Dat zit wel goed”. De basis voor een mooie vriendschap was gelegd. Jij was er voor ons. Stond naast ons, zij aan zij. Iedere week kwamen we samen. Bij thuis- en uitwedstrijden was jij erbij. Vooraf vaak samenkomen bij ‘Bambierke’. Jij was er. Samen hebben we veel meegemaakt bij ons clubje. Nooit was het saai. Vaak stonden we gewoon te zeveren en lieten we de wedstrijd voor wat het was. Dat was ook altijd het belangrijkste, dat we samen op de vrijdagavond een biertje pakten en gewoon lekker stonden te ouwehoeren.

Dat je geliefd was op Vak-D, blijkt uit hoe iedereen dit verlies op zijn of haar manier verwerkt. Iedereen is verslagen, jong en oud, allemaal herinneren we je op onze eigen manier.

En toen, een aantal jaren geleden, het bericht dat je ziek was. Dat konden wij maar moeilijk accepteren. Jij moest die strijd aangaan. Jij moest vechten tegen een tegenstander van een ander kaliber. Maar, je ging de strijd aan. Je vocht als een leeuw. Wij wilden je helpen, maar dit gevecht moest je alleen aangaan. Waar we konden, steunden we je. Ieder op zijn eigen manier. Wat een geweldig moment was het, toen je in de bus naar een uitwedstrijd vertelde dat het goed ging en dat de operatie positief was uitgepakt. We hebben geproost en toen jij weer naar je plaats ging, hebben wij nog een keer geproost. Gewoon, op jou. Maar, zoals vaker, kwam de tegenslag sneller en was deze iedere keer weer zwaarder.

Vorige week, na weer een tegenslag, liet je weten dat je niet meer geholpen kon worden. De strijd was gestreden. Je ging genieten van de tijd die je nog had.

Deze week zou je nog met de Wensambulance naar een training gaan kijken van FC Eindhoven, samen met je familie en enkele van ons. Helaas was dat een brug te ver.

Huibke, Tattoo-opa, strijder, maar bovenal VRIEND, we gaan je missen. We gaan je lach missen, je aanwezigheid. We gaan je vriendschap missen. Je luisterend oor. Nooit meer die reus in zijn geblokte jasje. Nooit meer Huib in zijn zwarte polo met het embleem van SCE1909 ter hoogte van zijn hart. Nooit meer een biertje samen. Nooit meer samen juichen. Nooit meer samen toeleven naar een wedstrijd.

Vriend, je hebt gestreden tot het laatste moment. Respect. Wij zijn vereerd dat we naast jou hebben mogen staan op de tribune. Bedankt voor je vriendschap, bedankt dat je een van ons was.

Rust zacht maat…

Groep Eindhoven1909, namens iedereen van Vak-D