Het jaar 2022 was voor onze mooie club FC Eindhoven een prachtjaar. Strijden voor promotie, net niet halen en dan in de nieuwe competitie als 4e op kerstrecces. Prestaties die we aan de Aalsterweg niet ieder seizoen meemaken. Voor een club als deze, een volksclub waar we elkaar nog kennen en waar supporters nog onderling het gezellig houden, waar de vaste stewards zich mengen in een gesprek en lachen met elkaar, is het sportief gezien GE-NIE-TEN!
Een hele diepe buiging voor spelers en technische staf is dan ook op zijn plaats.
Anno 2022 is de club sowieso op de goede weg. Financieel gaat het beter, hulde voor onze beleidsbepalers en ook op de tribunes zien we dat het lekker vol zit.
Veel jeugd heeft de weg naar het Jan Louwers Stadion weten te vinden. Groepen die voor een gezelig avondje FCE komen. Hoe mooi is dat en hoe mooi zou het zijn als we dit verder kunnen uitbouwen zodat er een solide basis ligt voor structureel volle(re) tribunes.
Onze club, mijn club, jouw club. Daar zijn we trots op.
Hoe zal het verder gaan? Wordt de 2e seizoenshelft net zo succesvol als de 1e helft? Gaat men weer strijden om promotie? Hoe ver geraken ze in de beker? Blijven de supporters komen?
Ik heb geen glazen bol, maar mijn prognose voor 2023 -2024 is dat de mooie club FC Eindhoven op het veld echt wel mee gaat doen. Als buitenstaander kan ik concluderen dat er een stabiele club staat.
De oplettende lezer ziet direct dat de toon van ‘wij’ en ‘onze of mijn club’ is veranderd in ‘zij’ en ‘de club’.
Helaas moet ik constateren dat de kloof tussen supporter en club groter wordt. Hoe goed de beleidsmakers ook bezig zijn, hoe goed Penders ook timmert aan zijn selectie. Het ‘wij-gevoel’ is aan het verbrokkelen. Ooit gingen wij als trouwe aanhang in de bres om jeugd naar het stadion te halen. We creërden samen met de club een sfeervak, jongere supporters werden welkom geheten. Onderling heerstte sociale controle, vaste stewards wisten wat voor vlees er in de kuip zat en gingen de dialoog aan. Een gesprekje over voetbal, over ditjes en datjes. In Cafe1909 was er geen noodzaak dat er externe beveiligers rondliepen die geen binding hebben met de club, het clubgevoel of de onderlinge saamhorigheid tussen jong en oud.
Het lijkt wel een sprookje. Die goede oude tijd. Waar je als je je frietje kocht, nog gewoon even lekker dat frietje met veel mayonaise op het grasveld achter het doel kon verorberen voordat je naar je plek ging. Stond je er te lang, dan kwam er een steward aan en die vroeg of je de rest ergens anders op wilde eten. Gedurende het gesprek was je friet uiteindelijk op en liep je beiden tevreden verder.
Lekker gemoedelijk, dat was FC Eindhoven. Waar je als 15 / 16 jarige kennis maakte met ‘uitgaan’. Stiekem een biertje drinken (als dat al kon). En als je werd betrapt, dan kon je je beker inleveren en wist je dat je maar aan de cola moest gaan. Maar je kon wel bij je maten blijven en genieten van een avondje Blauwwit.
Vandaag de dag is er geen dialoog meer over of je dat frietje op den duur ergens anders opeet. Zelfs kleine mennekes die met papa of opa meegaan, worden zo snel als het kan op voor hen imponerende wijze weggebonjourd. Er is geen gevoel meer voor dat manneke die stiekem een biertje pakt. Vandaag de dag wordt je op een strenge toon door jongens en meiden die net zelfstandig mogen functioneren de wacht aangezegd. Een dialoog is niet aan de orde. Een manneke dat gesnapt wordt, wordt door twee personen naar buiten gevoerd alsof hij weet ik wat heeft gedaan.
En deze jongens en meiden met een V-tje op de borst zullen ongetwijfeld hun orders hebben, doen hun werk en zullen ook zonder twijfel dat doen wat er verwacht wordt (en dat doen ze met verve), maar de kloof is hiermee geslagen.
Hoe mooi 2023 zal worden, gaat men aan de Aalsterweg meemaken. Ik hoop dat de supporters genieten van het voetbal en van hun club.
De komende weken ga ik eens kijken of ik nog wel over ‘mijn club’ of ‘onze club’ kan praten. Of ik nog wel het echte Eindhoven gevoel kan beleven. Als de dialoog niet meer gevoerd kan worden en we alles overlaten aan passanten die strikt hun opdracht uitvoeren en direct overgaan tot actie, dan zal het bezoek aan de Aalsterweg op vrijdagavond als een nachtkaars uitgaan.
Los van dit gevoel wens ik iedereen die deze club een warm hart toedraagt een mooie kerst en een goed 2023. Beleidsmakers blijf de weg volgen die jullie zijn ingeslagen en technische staf en spelers maak de FC Eindhoven supporters ook in 2023 trots! Zelfs tegen de vaste stewards zeg ik: Blijf datgene wat je nu doet doen en blijf de binding houden met de supporter.
T.V.
Deze tekst is ook niet bedoeld als vrijbrief om alles maar toebte laten. Moedwillig de tegenstander opzoeken moet inderdaad gewoon goed aangepakt worden en dan bennje de fase van praten allang voorbij. Het gaat mij/ ons om de omgang met supporters. We gaan van een persoon naar een nummer. Er is bijna geen middenweg meer. Het is of goed of fout. Ik ben van mening dat je middels de dialoog veel verder komt en veel meer bereikt. En dat was ook altijd de kracht van FCE.
Kan aan mij liggen maar die Jur Wijsman overdrijft wel heel erg. Ik zie in die column zaken als de manier van aanspreken van een jongeman met een biertje en een frietje opeten bij de frietkraam. Neem aan dat de columnschrijver ook begrijpt dat als een groep de uitsupporters wil bestormen er ingegrepen moet worden. Volgens mij mist hij de gehele gedachte achter deze column.
Column is niet door mij geschreven maar door de vaste columnist van onze groep. Sommige dingen die je in je betoog schrijft ben ik met je eens Jur, een aantal ook zeer zeker niet. Maar dat hoort en mag ook. Hoor in het amateurvoetbal ook vaak dat ze met de scheidsrechterlijke dwalingen van Jur Wijsman moeite hebben (haha).
Maar gaat er in deze column ook niet over wie er gelijk heeft. Het is een gevoel, het gaat erom dat er dingen anders zijn geworden, dingen die meegemaakt zijn waardoor er een kloof in het blauwwitte gevoel is ontstaan.
En verder lees ik het vooral als een complimenten stuk over de prestaties van spelers en staf, de financiële stappen die de club heeft gezet en de groei van de supportersaantallen.
Wat raar Jur. Het was geen feest na afloop maar er werd op vak D gewoon geklapt en toegezongen. Ik loop altijd van F naar beneden en dan onder D staan om te juichen. Omdat spelers daar pas op het laatst langs lopen. Was nu minder uitbundig helaas. Over al dat andere, geen idee, heb daar op mijn leeftijd niet veel mee van doen. Al herken ik dat soort dingen wel over frietje niet rustig opeten of weggestuurd worden als ik even aan het hek sta.
Door onze weefmeester vanuit het blauwwitte hart geschreven. Het is me niet geheel duidelijk, maar ik krijg de indruk, dat er ingehuurde veiligheidsambtenaren werken en vrijwillige stewards. Met de eerste heb ik nooit te maken gehad en met de tweede wel en in positieve zin. Alles lijkt ermee te maken te hebben, hoe je met regels omgaat. Zwart wit gezegd, met menselijke hand de regels handhaven of met de harde hand. Individueel is de menselijke hand gemakkelijker van toepassing dan met een groep. Een groep kan de situatie gevaarlijk maken. Neem het voorbeeld, dat een groep supporters naar een uitvak willen om de strijd aan te gaat. Dat wilden onze supporters ooit om Helmonders in het uitvak te lijf willen gaan. Wat moet een veiligheidsbeambte dan doen, zeggen, jongens willen jullie teruggaan naar je vak? Zal dat gebeuren? En dan heb ik het nog niet eens erover, dat supporters met veel drank en drugs in het lijf moeilijk te corrigeren zijn. Het individuele contact met de supporter met een veiligheidsbeambte of steward vergt kunde om met individuen om te kunnen gaan. Star regels toepassen werkt escalerend. Dat wil niet zeggen, dat er een vrijbrief is om zich te misdragen. Het zou natuurlijk helpen, wanneer er in de een groep supporters er zijn die anderen kunnen corrigeren of stewards tussen supporters, van wie gezag wordt geaccepteerd: de teugels laten vieren als het kan en aanhalen, wanneer nodig. Om terug te komen op wij en zij. Eigenaardig, dat we verschillende supportersgroepen hebben, terwijl wij allen gemeen hebben blauwwitter te zijn. Maar goed de jeugd zoekt liever elkaar. vandaar 1909. En de oudjes mogen naar de kantine naast de hoofdtribune. Mij niet gezien in die afgrijselijke lelijke sfeerloze tl bak, waar zelfs een reptiel koud wordt van het witte licht.
Sfeer schep je met zun allen, zowel bij winst als verlies. Neem een voorbeeld aan vak H, die applaus voor de spelers over hadden na de nederlaag tegen de Venlonaren, terwijl geen enkel applaus uit vak D kwam. De spelers voelden zich in de steek gelaten en dropen af.
Uiteindelijk komt het er op neer samen met de veiligheidsmensen er iets van te maken. Dat betekent voor een ieder kijken naar het eigen gedrag. Verander de wereld, begin bij jezelf. Niet eerst naar de ander wijzen, maar wat heb ik zelf gedaan. Dat betekent begrip van veiligheidsmensen voor de supporter en van de supporter begrip voor de veiligheidsmensen om tot blauwwitte eendracht te komen.
Helemaal mee eens. Regels zijn regels maar een beetje situatie aanvoelen, of de klant is koning, is verleden tijd. Als het straks weer sportief minder gaat en zelfs vaste supporters zijn afgehaakt merkt men wel wat er teweeg is gebracht. Hopelijk blijven jullie wel nog komen
Ik zag zaterdag nog een zwerver in het stadion! Ranzig gekleed afgetrapte schoenen, ik zei tegen iemand kijk daar, zeker over het hek geklommen? Ehh nee zei die dat is de hoofd beveiliging, ik ging stuk haha
Een hele mooie (kerst-)boodschap! Van belang dat de club de fans serieus neemt, gastvrij en gemoedelijk blijft. Stapje voor stapje samen vooruit betekent ook een steviger fundament. Respect voor waar deze club – met aanhang – voor staat en open communicatie! We zullen er hard voor moeten blijven werken om meer blauw wittere in de stad en het stadion te zien!
En op het veld: klasse mannen!
Mooie woorden met gevoel gebracht ,of het wat zal uitrichten? Ik hoop het ! Maar als het steeds drukker word zijn dit de eerste dingen die gebeuren ,het echte blauw wit gevoel gaat langzaam verdwijnen helaas 😢